Όταν η Πηνελόπη Δέλτα εξέδιδε το δεύτερο αυτό βιβλίο της, το 1910, θεωρήθηκε ότι οι χαρακτήρες της συμβόλιζαν πολιτικά πρόσωπα και ότι συνέδεε τα γεγονότα της αφήγησης με τα σύγχρονά της ιστορικά γεγονότα, μπορούμε όμως να πούμε με βεβαιότητα πως έναν αιώνα μετά –στις μέρες μας– το βιβλίο δεν έχει χάσει διόλου τον επίκαιρο χαρακτήρα του. Το βασίλειο των Μοιρολάτρων που περιγράφεται θυμίζει τις κακοδαιμονίες και τις κακοτοπιές της σύγχρονης Ελλάδας. Όμως, όπως συμβαίνει στα παραμύθια, αλλά κάποτε και στην πραγματικότητα, ο γιος του βασιλιά των Μοιρολάτρων, το Βασιλόπουλο, συμβολίζει τον νέο άνθρωπο, που οραματίζεται μια καλύτερη χώρα, που παλεύει, που μάχεται με πείσμα και πάθος. Και τελικά τα καταφέρνει. Το Παραμύθι χωρίς όνομα είναι ένα διαχρονικό βιβλίο, κυρίως χάρη στις αξίες που εκφράζει: ήθος, αξιοπρέπεια, μαχητικότητα.
